Λεπτομέρειες...

Εν κάτι πράματα που σχεδόν γίνουνται μόνα τους, χωρίς να το επιδιώξεις.  Πράματα που τα κάμνεις, ή ζιεις τα τζιαι σκέφτεσαι ότι αν τζιαι μιτσσιοπράματα, ή λεπτομέρειες, εν το αλατοπίπερο της ζωής.  Κάμνουν σε να ξαλαφρώνεις, να αθθυμάσαι ποιος είσαι, πού εισαι, πόσα επέρασες για να είσαι τζιαμέ που είσαι...
Εν πράματα απλά, καθημερινά, που πολλές φορές προσπερνάς τα τζιαι δεν καταλάβεις τίποτε.  Μερικές συγκυρίες όμως, βοηθούν να τα εντοπίσεις.
Ας πούμεν έναν ωραίον πρωϊνόν, να φκεις έξω στην βεράντα, που κας την περκολούαν που εκατάφερες τζιαι έστησες μόνος σου, να πιεις τον καφέν σου τζιαι να θκεβάσεις την εφημερίδαν σου.  Πρωϊν, πριν να ξυπνήσουν τα μωρά τζιαι αναγκάζουν σε να θκεβάσεις την ίδιαν πρότασην 17 φορές ώσπου να την καταλάβεις...
Ή οι πρώτες κουβεντούες του γιου μου του μιτσή.  Που προσπαθεί ακόμα να "κκοτσσιανιάσει" την κινητήν τζιαι ακίνητήν του περιουσίαν.  Δείχνει μου πράματα τζιαι λαλεί: "τούτο κο μου.  Τούτο?  Κο μου τούτο? "  Εγώ: "Ναι μάνα μου, εν δικό σου".  "Αααα! Κο μου!  Τούτο?  Κο σου τούτο?"  "Ναι τούτον εν δικό μου".  "Ααααα!  Κο μου τούτο...!"
Τζιαι εψές που έκαμεν μιαν ωραίαν λουβάναν η συμβία, τζιαι ήταν έτοιμη μετά που εππέσαν τα μωρά.  Έβαλαν μιαν κουππούαν ξίσιηλην, κάμποσες ελιούες μάυρες, έγειρα τζιαι μιαν ωραίαν κρασιάν....ΑΠΟΛΑΥΣΗ....Τζι ακόμα αν 'εβρεσιεν τζι έξω τζείνην την ώραν...
Αυτές οι λεπτομέρειες που λαλεί τζι ο φίλος μου ο Πλούταρχος....Κάμνουν την ζωήν ν' αξίζει, τζιαι τζείνους ή τζείνα που κάποτε ενοχλούν, να φαίνουνται πολλά πολλά μιτσιοί τζιαι γελοίοι...