Κουλλουφκιόν...

Όπως θα εκαταλάβατε μερικοί, εξεκούραζα το κορμούδιν μου τες τελευταίες ημέρες, στις θάλασσες τζιαι τα βουνά.  Η πρώτη εφτομάδα (στην θάλασσα) επέρασεν πολλά ωραία, αφού ετζοίλαν μια χαρά στες παραλίες, τα δωμάτια με τα έαρκοντίσιον, το φαϊν, τες μπύρες...Την δεύτερην είπαμεν να ρηλαξάρουμεν λλίον πας τα βουνά, στες Πλάτρες.  Σαν το βουνόν, για μέναν έν έσιει !  Αλλά δυστυχώς επήαμεν τζιαι ήβραμεν 40 βαθμούς τζιαι δεν ιξέραμεν τι να κάμουμεν (χωρίς κλιματισμόν!).  Μια μέραν το λοιπόν, αποφασίσαμεν να πάμεν νάβρουμεν λλίην δροσιάν, σε μιαν ποταμοσιάν, στο γεφύριν του Τζέλεφου.  Πολλά ωραίος τόπος, εξαναπήα τζι άρεσέν μου.  Για τζείνους που δεν το έχουν υπόψιν, είναι μια ποταμοσιά με νερόν κρυόν που τρέσιει συνέχεια, 15-20 λεπτά δρόμον μετά τα Καμινάρκα (δρόμος Πρόδρομος-Λεμύυου-Τρεις Ελιές-Καμινάρκα).  Οσσιός πολλύς, δάσος τζιαι νερό.  Τον ποταμόν σταυρώνει τον το ομώνυμον γεφύρι (Βενετικής εποχής) που ήταν κάπιτε το πέρασμα από Λευκω΄σίαν προς Πάφον. 

Φτάνουμεν το λοιπόν, τζιαι τι θωρούμεν.  Τρεις οικογένειες/παρέες μέσαν στον ποταμόν κυριολεκτικά.  εκάθουνταν μέσα σιόρ.  Άλλοι εππέφταν μέσα, άλλοι εβάλαν καρέκλες πλαστικές μέσα τζιαι κάθουνταν.  Δίπλα οι παττίσιες, οι μπύρες, να πγώνουν που τον νερόν του ποταμού.  Εκάμασιν παρακαλώ τζιαι ιδιόχτητους φραμούς με πέτρες, για να πολλινίσκει το νερόν τζια μέ κοντά τους.

Τζιαι ρε κούλλουφοι, τι φτάιω εγώ, που δεν μπορώ να πιω το καθαρό (προηγουμένως) νερόν του ποταμού, να το φχαριστηθώ?  Να χορτάσει το μμάτιν μου ομορφκιάν? Εδιερωτούμουν πού εν το δασονομείον.  την ώραν που εφεύκανεν, φτάνει τζιιαι το διπλοκάμπινον με 2 τύπους του τμήματος δασών.  Ιδέαν!  αφού εβρεθήκαν τζιαι γνωστοί με την μιαν παρέαν.  Ο ένας μάλιστα έπινεν τζιαι την μπύραν του που έχωνεν διακριτικά μες την κάσιαν του διπλοκάμπινου!